کمی نشستی و با ماه گفت‌و‌گو کردی
                  و عطر خاطره‌ها را دوباره بو کردی
نفس گرفتی و رد‌ّ بهار گم‌شده را
                   میان غربت نیزار جست‌و‌جو کردی
هوا چقدر به موقع گرفت و باران زد
                   و تو چقدر غزلهای ناب رو کردی:
ـ‌ دلم چقدر گرفته‌ست ... کاش می‌شد رفت ...
                   (و چشمها را بستی و آرزو کردی)
و زیر پای تو انگار بغض دریا بود
                   که منفجر شد و با موجها وضو کردی
به سمت ماه دویدی، ‌رها، رهای رها
                   و صورتت را در ابرها فرو کردی

ابوالحسن صادقی‌پناه

If ever two were one, then surely we

If ever men were loved by wife, then thee

If ever wife was happy in a man

Compare with me , ye women, if you can

I prize thy love more than whole mines of gold

Or all the riches that the East doth hold

My love is such that rivers connot quench

Nor ought but love from the give recompense

Thy love is such I can no way repay

The heavens reward thee manifold, I pray

Then while we live in love let"s so persever

That when we live no more we may live ever

By: Anne Bradstreet